Aquestas « flors d'errança » son estadas culhidas per l'autor dins sas escorregudas al còr d'espacis pantaissats mas de bon reconéisser, qu'el trèva e que lo trèvan despuèi totjorn : la garriga e sas montanhas dins lor resplendor solara, mai que mai la montanha sacrada del poèta, la Serrana jamai nommada aicí, mas que servís de decòr a mantuna novèla sieuna. Aqueles territòris son poblats de sòmis e de fadas, e las montanhas mençonadas son las crestas secas e peirosas que tresplomban las vals de Vis e de Buèjas tan plan coma son lo paroxisme del desir o de la gaudença. Rèirepaís e inconscient se confondon. Aital coma se pòt pas agandir aquelas cimas sens se far cremar pel solelh e esquiçar per la barta davant de cabussar dins lo cèl o lo vuèg, aital lo desir nos escampa dins una dolor deliciosa e nos mena a nòstra pèrda, l'anientament dins « la reflambor del temps fugidís », « ont lo nonrés se càmbia en crida ». Joan-Frederic Brun, dins la linha de son recuèlh precedent, çai se fa lo poèta d'un país real e somiat, un reialme femenin, bleuge de secaresa luminosa, ont somiam de nos dissòlvre, cedissent à la temptacion de l'abís, a las delícias del vertige e als cants de las serenas.

« Au clar país de las sets qu'estorrisson espacejas la suaudor de ton oblit... » Aquestas 58 flors son seguidas de tres retraches corts de poètas, l'Albanés Ali Podrijma, la Curda Berivan Dosky e l'Occitan Ives Roqueta, qu'encarnan cadun a son biais l'astrada tragica de son pòble.