fabrica

Basa : Tota la creacion occitana
Licéncia Licence Ouverte
Le vin bourru

Le vin bourru

Genre : Spectacle de théâtre
Secteur : Théâtre Littérature
Aire culturelle : Languedoc
Occitan : Un peu
Support : Spectacle vivant
Date : 2013
Créateur : Grégory Nardella
Gilles Buonomo
Membres : Gilles Buonomo
Fait partie de : Compagnie Itinérairebis34


Jean-Claude Carrière

« ... que nascut dins una cultura, ai viscut dins una autra.
D'aquí milanta questions sus çò que nos fa e nos desfa. Sus çò que perdèrem, ganhèrem, sus çò que nos demòra... »

Jòc
Gilles Buonomo
Direccion d’actor
Gregory Nardella


Perqué lo vin borrut ?

Quora causissèm d'adaptar un roman al teatre, es sovent per des rasons personalas precisas. La rason la mai elementària o primièra seriá de dire tot simplament "aquò m'agrada, vaquí tot". Pel demai, es un afar de teatre, de mesa en votz. L'espectacle es ja aquí, demòra de lo produire, de lo botar en jòc. Mas non ; a la debuta se sap res, o pauc. Mas lo demai es present sus vòstre burèu, vos parla, vos interròga al cors de vòstra trabalh, vos prepausa de vai-e-vèni sens parar entre vòstra pròpia percepcion e aquela de l'autre. Lo tèxte de Jean Claude Carrière cobrís una temporada de sa vida, aquela de son enfància. Nos interròga sus çò que nos desfa, sus çò que perdèrem, ganhèrem, susèrem, çò que demòra. Es benlèu çò que m'agrada lo mai dins aquel tèxte. Aqueste anar e venir permanent entre ièr e uèi. Es qu'èra mièlhs avant ? N'ai pas l'assegurança, nimai la certesa. Nòstres aujòls an jamai regratat lo calelh !
Per ma part, soi luènh d'aquestes imatges rurals del temps passat, d'aqueles ritmes de vida particulièrs que bastissián lo quotidian. Mas uèi me questioni sus çò qu'es vengut nòstre quotidian, o puslèu coma  devèm bastir amb el dins un monde ont tot s'afana e ont la pausa es sovent sinonima d'angoissa.
Lo "vin borrut" al contrari prepausa de se pausar, de prene lo temps per cada causa e quitament s'en aqueles temps d'antan, i aviá milanta causas de far. Sabiam perque las fasiam, n'i aviá una mena d'evidéncia, una lei naturala que se podiá seguir o laissar de caire per mai tard, en creissent. Los autres, la natura, la familha vos servissián de guida. Sètz jamai solet... Benlèu qu'en aquel temps lo sentit de solesa existissiá pas. Jean-Claude Carrière nos ofrís un conte coma los sap far e prepausa una lectura a nauta votz de son efància.
Lo "vin borrut" es encara e subretot un rencontre amb un autor, un viatjaire, un satge nascut a Colombièras, al pè del mont Carrós. Jean-Claude Carrière, se sap, s'arrèsta pas de viatjar, d'alhors degun sap jamai tròp ont se tròba. Viatja amb los mots. Lo "vin borrut" es una valada dins lo rèire-país besierenc, un espaci acroconit al pè d'una montanha sacrada, d'alhors, sovent un cosin o un nebot i es nascut, lo rèire-grand i pausava de laces o ne tornava d'escarabissas que melhoravan l'ordinari.

Lo "vin borrut" es tanben e mai que mai l'istòria d'una valada juste a costat d'en çò meu. Una montanha nos dessepara.

Mon territòri de vida, es Menèrba e ben que siaguèsse un estrangièr d'aquí m'i sentissi plan. Amb l'autor sèm "vesins", es el que m'o diguèt.

Prepausicion dramaturgica e scenografica

Al teatre coma dins la vida, la paraula solitària, en detalhant un tèma o un problèma suggerís maitas eissidas, una quantitat de causidas possiblas que bòtan aquel que parla dins l'embarràs, e bòta fòra tota eventualitat d'una cuasida unica.
Lo "Monologaire" se tòrna rapidament trobar dins la situacion d'un viataire que deu prene lo tren sens conèisser sa destinacion. Espirala de mots, d'accions, cambiaments de luòcs, evocacion d'espacis. Ont sèm al passat, al present ?
Lo vin borrut s'inscriu coma un roman autobiografic sus una periòda de vida, aquí una enfància.

Un personatge : l’actor

Es necessari de crear un pacte entre lo public e l'actor. Lo punt de vista de l'espectacle demòra aquel d'una solesa : levar del deòr tot element que situiriá tròp l'accion, definiriá un espaci tròp redusit ont dintrèm, sortissèm, manipular l'existéncia coma o fan los marioletistas, desplaçar una vida.

La forma teatrala : lo monològ

Al fial d'una vida, passam mai de temps a monologar aqu'a dialogar, passam fòrça temps a nos parlar a nosautres, a parlar a las pèiras, a Diu, a nòstre paire qu'es mòrt. Sèm nosautres meteisses monològs e tornam a nòstre romiatge. Lo monològ es una forma que va dins lo sens del cavament, de la biografia, de la reminiscéncia del sovenir, del projèct a la profecia, de totes los excès.

Avèm totes nòstras pichonas istòrias. Aquelas de nòstras amors, nòstres fracasses, aquelas de nòstra vida.
E totes, avèm enveja de contar aquelas istorietas...
Mas aquò's pas totjorn aisat !


Contactez nous a propos de cette page