Terèsa cònta sa joinessa de dròlla lojada e lo biais de viure en montanha d’Ardecha dins la prumèira mitat delh sègle XX.

« Li aiá sèt o uèt vachas e dos buòus ; un jorn, n’i a un que m’aiá esversada, dins lo bòsc… A uèt ans… Ò ! Si m’aiá tuada, ne’n restava encara… Ò garça, quanta vida ! Auriá mèlhs amat restar vèrs mos parents, travalhar a la bòria e panar los petits. Quand fasiá marrit temps, aiá gis de parapluèia per m’abrigar, pas megius un empermeable ; fasiá un capuchon eme una bòtja e la botave sobre la tèsta ; m’acaptava las espatlas. Lenguissiá mon ostau, manjave sens apetit ; pasmins, me bailavan a manjar, mè manjave pas sovent, aiá mau de ventre…»